Łuszczyca jest chorobą przewlekłą i nawracającą, która dodatkowo objawia się dolegliwościami stawowymi. Choroba ta dotyczy około 2% populacji w Europie i Stanach Zjednoczonych, natomiast w Azji i Afryce występuje rzadziej. W Polsce problem ten dotyczy nawet 3% populacji.
Pomimo licznych i szeroko zakrojonych badań przyczyna łuszczycy pozostaje ciągle nie w pełni wyjaśniona. Dużą rolę odgrywa podłoże genetyczne oraz podłoże immunologiczne. Do istotnych środowiskowych czynników wyzwalających łuszczycę należą m.in.: infekcje, niektóre leki, stres, palenie tytoniu, alkohol.
Łuszczycę rozpoznaje się przede wszystkim na podstawie objawów klinicznych. Każdy przypadek należy traktować indywidualnie i dostosować metody leczenia. U większości pacjentów z łuszczycą choroba jest ograniczona do <10% powierzchni ciała. Pacjenci ci mogą być leczeni wyłącznie miejscowo. Cięższy przebieg choroby wymaga terapii skojarzonej (leczenie ogólne wraz z leczeniem miejscowym).
Ważnym aspektem leczenia łuszczycy jest uwzględnienie przez lekarza uwag pacjenta oraz wrażliwość na jego potrzeby. W tej chorobie niezwykle ważne jest także wsparcie psychologiczne.
U około 1/3 chorych dochodzi do rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów. Chorzy na łuszczycę mają również większe ryzyko rozwoju zaburzeń sercowo-naczyniowych, zespołu metabolicznego, cukrzycy typu II oraz depresji. Choroby współistniejące odgrywają dużą rolę w obniżaniu jakości życia chorych na łuszczycę.
Zmiany skórne, które są objawem tej choroby, nie niosą zagrożenia dla innych osób.
Choroba nie jest zakaźna i nie może zostać przeniesiona przez takie zachowania jak np.
Choroba ta nie bierze się również ze złej higieny. Świadomość i wrażliwość społeczna w tym temacie mogą przyczynić się do polepszenia komfortu psychicznego chorych.
Poprzednia
Następna
